Día das Letras
Galegas 2019
Xa temos relatos gañador
e finalista no VII Concurso de micro-relatos OZOCOgz.
Unha vez lidos, entregada
a puntuación e feita a media correspondente da totalidade dos micro-relatos
presentados a concurso polos/as membros do xurado e actuando como fedatario Eladino Cabanelas,
en representación de OZOCOgz, resultaron gañador e finalista os seguintes
relatos:
1º premio e gañador dun agasallo de OZOCOgz e un vale, obsequio de Aparthotel
Arenteiro do Carballiño, por unha ESCAPADA
RELAX GALICIA, para dúas persoas, para o micro-relato MULLER AZUL,
presentado co seudónimo XOANIÑA, baixo o que se agochaba o nome de Concha López Fernández.
Finalista e gañadora dun agasallo de OZOCOgz e un lote de libros doado pola Deputación de Ourense, o
micro-relato ADEUS MANUEL, presentado co seudónimo O CELME, baixo o que se agochaba
o nome de Susana Villamor Prieto.
Parabéns ás
gañadoras!!!!!
*******************************************************
Endexamais imaxinei que chegaría este día.
MICRO-RELATO NÚM. 2
MULLER AZUL
por: Xoaniña
Cada vez que escoitaba o son das chaves, o seu corazón encollía ata ser apenas un garavanzo e corría cara ao vestíbulo para deixar naquel rostro impasible o bico do medo.
El era alto, elegante, sabio. Tiña un aire de grandeza que soamente esvaecía cando caía sen folgos entre as sabas, pero carecía de cores. No fondo o seu espectro era negro…
Ela era azul coma o ceo do mediodía, coma a auga do mar que se anaina co arrolo da airexa. Era alta, co corpo feito de algodón e escuma, cuns ollos que traspasaban a vida…
Un día pensou no doado que sería asomar á única fiestra aberta da galería e botarse a voar. Ergueuse, agarrou os seus soños nas mans e deixouse esvarar na noite fría.
O seu corpo azul voaba ceibe mentres a chave escorregaba na pechadura.
***
MICRO-RELATO NÚM. 21
ADEUS MANUEL
por: O Celme
Daquel outro só lembro dous disparos e un gran silencio. Os detalles descubrinos máis tarde, xunto coa misiva que deixaches, xustificando a túa vileza no nome do profundo amor que me proferías, disfrazando de bravura a túa covardía:
“Marcho deste mundo. Ela é miña. Lévoa conmigo. Un cartucho para cada un… Pum!…Pum! …e ao fin, Amor Eterno”
Diso hai vinte anos, e heiche dicir, Manuel, que erraches no primeiro Pum! Marchaches só.
Eu sobrevivín.
Levoume meses curar as feridas do corpo e moito máis recuperar a autoestima e a dignidade que ti me arrebataches, diluindo lentamente a miña vontade.
O tempo aprendeume a levar sen medo e sen culpa o feito de ser muller, a quererme polo que son e tal como son.
Xa non hai rancor.
Adeus, Manuel.
Agora comenzo a vivir.
Comentarios
Publicar un comentario