Micro-relatos gañadores da 7ª edición do Concurso de micro-relato OZOCOgz

Día das Letras Galegas 2019

Xa temos relatos gañador e finalista no VII Concurso de micro-relatos OZOCOgz.

Unha vez lidos, entregada a puntuación e feita a media correspondente da totalidade dos micro-relatos presentados a concurso polos/as membros do xurado  e actuando como fedatario Eladino Cabanelas, en representación de OZOCOgz, resultaron gañador e finalista os seguintes relatos:

1º premio e gañador dun agasallo de OZOCOgz e un vale, obsequio de Aparthotel Arenteiro do Carballiño, por unha ESCAPADA RELAX GALICIA, para dúas persoas, para o micro-relato MULLER AZUL, presentado co seudónimo XOANIÑA, baixo o que se agochaba o nome de Concha López Fernández.

Finalista e gañadora dun agasallo de OZOCOgz e un lote de libros doado pola Deputación de Ourense, o micro-relato ADEUS MANUEL, presentado co seudónimo O CELME, baixo o que se agochaba o nome de Susana Villamor Prieto.

Parabéns ás gañadoras!!!!!

*******************************************************

MICRO-RELATO NÚM. 2

MULLER AZUL

por: Xoaniña

Cada vez que escoitaba o son das chaves, o seu corazón encollía ata ser apenas un garavanzo e corría cara ao vestíbulo para deixar naquel rostro impasible o bico do medo. 

El era alto, elegante, sabio. Tiña un aire de grandeza que soamente esvaecía cando caía sen folgos entre as sabas, pero carecía de cores. No fondo o seu espectro era negro… 

Ela era azul coma o ceo do mediodía, coma a auga do mar que se anaina co arrolo da airexa. Era alta, co corpo feito de algodón e escuma, cuns ollos que traspasaban a vida… 

Un día pensou no doado que sería asomar á única fiestra aberta da galería e botarse a voar. Ergueuse, agarrou os seus soños nas mans e deixouse esvarar na noite fría. 

O seu corpo azul voaba ceibe mentres a chave escorregaba na pechadura.  

*** 

MICRO-RELATO NÚM. 21

ADEUS MANUEL

por: O Celme

Endexamais imaxinei que chegaría este día. 
Daquel outro só lembro dous disparos e un gran silencio. Os detalles descubrinos máis tarde, xunto coa misiva que deixaches, xustificando a túa vileza no nome do profundo amor que me proferías, disfrazando de bravura a túa covardía: 
“Marcho deste mundo. Ela é miña. Lévoa conmigo. Un cartucho para cada un… Pum!…Pum! …e ao fin, Amor Eterno” 
Diso hai vinte anos, e heiche dicir, Manuel, que erraches no primeiro Pum! Marchaches só. 
Eu sobrevivín. 
Levoume meses curar as feridas do corpo e moito máis recuperar a autoestima e a dignidade que ti me arrebataches, diluindo lentamente a miña vontade. 
O tempo aprendeume a levar sen medo e sen culpa o feito de ser muller, a quererme polo que son e tal como son. 
Xa non hai rancor. 
Adeus, Manuel. 
Agora comenzo a vivir.