Micro-relatos gañadores da 6ª edición do Concurso de micro-relato OZOCOgz

Día das Letras Galegas 2018

Xa temos relatos gañador e finalista no VI Concurso de micro-relatos OZOCOgz.

Unha vez lidos, entregada a puntuación e feita a media correspondente da totalidade dos micro-relatos presentados a concurso polos/as membros do xurado  e actuando como fedatario Eladino Cabanelas, en representación de OZOCOgz, resultaron gañador e finalista os seguintes relatos:

1º premio e gañador dunha camisola OZOCOgz e un vale por un xantar ou cea degustación, con produtos ecolóxicos da zona, para dúas persoas, na Taberna cultural A Arca da Noe, en Vilar de Santos - A Limia (Ourense), para o micro-relato NAS RANDEEIRAS, presentado co seudónimo MOURAZOS, baixo o que se agochaba o nome de Lucía Rodríguez.

Finalista e gañadora dunha camisola OZOCOgz e un lote de libros doado pola Deputación de Ourense, o micro-relato A SALA, presentado co seudónimo LISA POE, baixo o que se agochaba o nome de Isabel Blanco.

Parabéns ás gañadoras!!!!!

*******************************************************

MICRO-RELATO número 16

NAS RANDEEIRAS

por:Mourazos

Xogaba preto das randeeiras. Eu non a perdía de vista. Collía unha pouca area do foso, daba uns pasiños e deixábaa a veira do escorredoiro. Absorta nas súas ocupacións achegábase cada vez máis ás randeeiras, tanto, que dunha volta, os peciños dun neno case a alcanzan. Erguinme e corrín cara ela. Nin se inmutara. Collina no colo, biqueina e ollei para ela. Recendía. Ós meus ollos era unha boneca. Acabouse o parque por hoxe -díxenlle- Imos a casa. Ela non quería, quedaba moita area que carretar, pero a decisión estaba tomada. Aínda choraba cando chegamos ó coche. Amarrei os cintos e arranquei segura de que a súa nai, para outra, estaría máis atenta. 

imaxe base © wbur.org

***

MICRO-RELATO número 7

A SALA

por:Lisa Poe

Abrimos a sala o mesmo día do enterro. Era a do fondo do corredor. Cando morreu a avóa Eloisa, dunha pulmonía, o avó Camilo pechouna. Durante máis de tres anos encheuna de móveis e papeis, de cadros e silencio. Foi baleirando a casa enteira pouco a pouco, desprendéndose de todo. Con cada viaxe, con cada cousa que abandoaba o seu lugar para apilarse no cuarto do fondo corredor, o avó Camilo foi perdendo os folgos e o rubor; o seu corpo debilitábase ao mesmo ritmo que os muros brancos e espidos. 
O mesmo día do enterro abrimos a sala. Todo habitaba alí invadindo o espazo, como un exército vencido de corpos mortos. Sobre unha mesa de madeira escura, apegada a uns dos lados da porta, pousamos a caixa das cinzas. 
E pechamos. 

imaxe base © Isabel Blanco