Día das Letras
Galegas 2018
Xa temos relatos gañador
e finalista no VI Concurso de micro-relatos OZOCOgz.
Unha vez lidos, entregada
a puntuación e feita a media correspondente da totalidade dos micro-relatos
presentados a concurso polos/as membros do xurado e actuando como fedatario Eladino Cabanelas,
en representación de OZOCOgz, resultaron gañador e finalista os seguintes
relatos:
1º premio e gañador dunha
camisola OZOCOgz e un vale por un xantar ou cea degustación, con produtos
ecolóxicos da zona, para dúas persoas, na Taberna cultural A Arca da Noe,
en Vilar de Santos - A Limia (Ourense), para o micro-relato NAS RANDEEIRAS,
presentado co seudónimo MOURAZOS, baixo o que se agochaba o nome de Lucía
Rodríguez.
Finalista e gañadora
dunha camisola OZOCOgz e un lote de libros doado pola Deputación de Ourense, o
micro-relato A SALA, presentado co seudónimo LISA POE, baixo o que se agochaba
o nome de Isabel Blanco.
Parabéns ás
gañadoras!!!!!
*******************************************************
MICRO-RELATO número 16
NAS RANDEEIRAS
Xogaba
preto das randeeiras. Eu non a perdía de vista. Collía unha pouca area
do foso, daba uns pasiños e deixábaa a veira do escorredoiro. Absorta
nas súas ocupacións achegábase cada vez máis ás randeeiras, tanto, que
dunha volta, os peciños dun neno case a alcanzan. Erguinme e corrín cara
ela. Nin se inmutara. Collina no colo, biqueina e ollei para ela.
Recendía. Ós meus ollos era unha boneca. Acabouse o parque por hoxe
-díxenlle- Imos a casa. Ela non quería, quedaba moita area que carretar,
pero a decisión estaba tomada. Aínda choraba cando chegamos ó coche.
Amarrei os cintos e arranquei segura de que a súa nai, para outra,
estaría máis atenta.
imaxe base © wbur.org
***
MICRO-RELATO número 7
A SALA
por:Lisa Poe
Abrimos
a sala o mesmo día do enterro. Era a do fondo do corredor. Cando morreu
a avóa Eloisa, dunha pulmonía, o avó Camilo pechouna. Durante máis de
tres anos encheuna de móveis e papeis, de cadros e silencio. Foi
baleirando a casa enteira pouco a pouco, desprendéndose de todo. Con
cada viaxe, con cada cousa que abandoaba o seu lugar para apilarse no
cuarto do fondo corredor, o avó Camilo foi perdendo os folgos e o rubor;
o seu corpo debilitábase ao mesmo ritmo que os muros brancos e
espidos.
O
mesmo día do enterro abrimos a sala. Todo habitaba alí invadindo o
espazo, como un exército vencido de corpos mortos. Sobre unha mesa de
madeira escura, apegada a uns dos lados da porta, pousamos a caixa das
cinzas.
E pechamos.
imaxe base © Isabel Blanco
