Podedes ver as bases aquí.
RELATO Nº1
A GRÚA, por Néboa
- A grúa volviu fallar – dixo o encargado.
Non había día que non fallara.
- Eu xa lle dixen... – comezou o encargado.
El xa lle dixera que non era o sitio, fora un erro ampliar o peirao.
- Non comeces... – desesperaba o director.
Pero tiña que comezar, era o niño da serea, a ela non lle gustaban os barcos grandes aburridos; a ela gustábanlle os barquiños de cores cargados de homes fortes. Polas noites boicoteaba a grúa, non era de traballar pero o xenio podíalle.
- Vai haber que quitala – dicía o encargado.
- ¡É que non podo con el! – desesperaba o director.
Non podía pero as perdas acumulábanse e os socios pedían explicacións. Quitouna, claro que a quitou, cambiouna pola escultura dun mariñeiro guapo.
- É que é moi esixente – dicía o encargado.
RELATO Nº2
A FADA DO PENEDO, por Miñata Libre
Saio cada mañanciña para verte pasar. Sentada no meu penedo, mentres peiteo os cabelos dourados tan louvados polos poetas deste pobo…
Agarimo o aire que respiras, tezo un pano de arañeiras entre os fentos que che rozan o corpo ao pasares con paso decidido cara ao teu eido.
Suspiro mentres repaso unha e outra vez as verbas que che diría, as caricias que che regalaría se ti quixeses.
Invento cantigas de amigo e amor que che reservo só a ti, mortal. Ti, aldeán de ollada esquiva… que nunca me escoitarás nin poderás verme.
Eu, a Fada do Penedo, viva aínda na memoria colectiva deste pobo que se desfai en faragullas de modernidade…
Eu, a protagonista de tantas lendas narradas de avós a netos. A fermosa. A inalcanzable. A sedutora…
Namorada dun Home.
Sen esperanza. Sen amor.
Soa.
RELATO Nº3
MANOEL NON PERDE A ESPERANZA, por Olimpia
Xa era noite pechada en Viduido e Manoel tiña as orellas ben abertas para escoitar historias arredor do lume. As que máis lle gostaban eran as que falaban dos mouros que vivían no coto de Roca, non moi lonxe dalí. E tamén, coma cada noite, Manoel pensaba “de mañán non pasa, hei de ir ata Roca e facer un trato cos mouros”.
Dito e feito; aínda ben non cantara o galo, Manoel saltou da cama e nunha carreiriña dun can plantóuse no coto e dalí a pouco xa estaba tratando cun mouro. Manoel levaríalle unha empanada e en troques podería escoller unha peza do tesouro da Mourindade.
Chegou á casa coa lingua de fóra berrando “mamá, mamá, faime unha empanada!!!!!!
Manoel esperta! Díxolle a coidadora que xa precisaba aos seus noventa anos. Ai!!! Outra vez facendo tratos cos mouros?
RELATO Nº4
O MEU CAN, por EnCantado
Era un can pequeno, de pelo escuro, entre negro e marrón. Moi expresivo, saltaba de alegría cando me vía e gustáballe lamberme as mans e ata a cara se o deixaba. Sempre o deixaba..
Atopeino no monte un día que eu tamén andaba perdido e tróuxeno para a casa. Non llo dixen a ninguén, agocheino na palleira e ás noites levábao para a cama envolto nunha chaqueta sen que me visen os meus pais.
Hai tres días que desapareceu. Non sei se mo roubaron ou escapou e o matou un coche. Na casa non entenden por que choro, e non me creron cando llo contei.
Esta noite tiven a certeza de que estaba na cama comigo, lambeume, faleille, aloumiñeino, ata me rabuñou un pouco... pero cara a mañá venceume o sono e cando acordei non estaba.
RELATO Nº5
ÁNIMAS, por F. Lugosi
Cando saquei o reloxo de peto, acordeime de Isolina e os seus ollos chameantes. Na Tasca apurei a cunca de viño e as últimas pingas do mencía caían como illotes na camisa, debido a que tiña o pipo cheo e a cabeza como unha buxaina. No exterior noite a luz da lúa chea abrazaba unha néboa extravagante, recreando unha atmosfera pantasmal.
Nos torpes pasos azocados de volta a casa ía acompañado por frondosas árbores. Na soidade imaxinaria empecei a lembrar aquela historia da Santa Compaña e un terrible frío aloxouse no meu corpo. Os ruídos nocturnos aumentaban e as visións de imaxes animadas entre as carballeiras fixéronme presa fácil do medo.
Fuxín baixo a sombra espantosa de grotescas figuras, tintineos e fúnebres rezos. Unha forza reveladora atrapoume e caín. O día seguinte aparecín morto cunha silveira enganchada nas costas.
RELATO Nº6
A NEGRA SOMBRA, por Mencer
Aparecía cada noite, tinguida de negro, polos camiños perdidos das aldeas. Era pranto, liberación, impotencia e tristura, lembranza e dor. Era como a densa brétema dun día de inverno. Unía e separaba ao unísono, lugares, mundos e persoas que non eran quen de ollarse na claridade da luz.
Aquela noite viña na procura dela. Un calafrío recorreu o seu corpo enteiro, sentiu treme-los pés, logo as pernas deixaron de responder. Os seus brazos tamén perdían folgos ó mesmo tempo que a súa cabeza se esvaecía.
Era a negra sombra que a acollía nos seus brazos, a frialdade feita calor. Era vento enfurecido e ramas rotas, era o tránsito entre a vida é a morte. A Santa Compaña guiábaa no camiño de non retorno, os ecos dicían: “A peor morte non é está, senón a de quen en vida morto está”.
RELATO Nº7
UN COMEZO DA NOSA HISTORIA, por Éire
Logo dun tempo de dar voltas ós seus anhelos, despois dunha tenra e dura separación, dende a torre ollaba Breogán alonxarse a Ith e ós seus cara á lonxana Terra do Norte. Non imaxinaba que estaba no nacer da conquista, ás veces forzada, outras sinxelamente desexada, doutras terras, doutros mundos, doutras vidas, pola súa xente. Ás veces, con desgraza, como o camiño que Ith estaba a comezar baixo aquela suave brisa que animaba a remar; outras, con traballo tamén, pero con sorte, como despois de insistir conseguiría Mil. Sempre, escoitando o son rumoroso no corazón. Sempre, tecendo arredor das terras e dos mares unha rede de xente que si nos comprende.
Tampouco imaxinaba que a fazaña sería lembrada naquela terra e esquecida na súa, como tantas outras ó longo do tempo...
RELATO Nº8
A SANTA COLADA, por Remoquete
O día que a Santa Compaña viu buscar ao meu pai, todos quedamos abraiados ao atoparnos cunha ringleira de defuntos vestidos de rosa.
Parece ser que o día anterior foran recoller ao dono dunha tinturaría en Baiona, así que aproveitaron para limparlle o po a súa tétrica roupaxe.
O dono, pouco agradecido coa viaxe que lle tiña preparada a comitiva, botou na lavadora unha peza de lencería vermella dunha querida que tivera.
Como resultado, a temible marcha dos mortos semellaba un desfile de Agatha Ruíz de la Prada.
Por iso, o día que a Santa Compaña viu buscar ao meu pai non marchou con eles, xa que coas gargalladas recuperou os folgos perdidos.
RELATO Nº9
MARÍA SOLIÑA, por A eterna namorada
Condenáronme por bruxa cando en realidade o que querían eran as miñas riquezas!
O que non sabía ese fato de malnacidos era que a min tanto me tiñan os bens materiais e o poder. Perdín o meu home no mar, e cada noite, á luz da lúa, de pé, descalza á beira do mar, mentres as ondas baten nos meus pés e se escorrega a escuma entre as miñas dedas, eu sigo vagando e agardando o seu regreso.
María Soliña me chaman, pero non estou soa, non, acompáñame a esperanza de saber que o meu amor endexamais me poderá ser arrebatado.
Roubástesme a vida, pero nunca conseguiredes acabar coa miña alma namorada!
RELATO Nº10
TARDE PIACHES, por Vitruvia
A San Andrés de Teixido vai de morto o que non foi de vivo, e alá que me fun; mellor ir agora que convertido en Deus sabe qué besta. No canto de chegar vin un milladoiro. Busquei unha boa pedra, mais ó ir collela decateime do difícil de tal empresa coas pezuñas.
RELATO Nº11
PEPIÑO, por Isoel
Pepiño non podía durmir. Ergueuse da cama e foi cara o balcón do quinto piso no que vivía para votar un cigarro deses que tanto lle prestaban cando o sono xogaba con el ás agachadas. Xa dende os seus días no barco descansar unha noite era un imposible. Nin cando o xubilaron polo seu cansado corazón foi quen de facelo. E esa noite non ía ser diferente.
Un movemento o lonxe fíxolle volver dos seus pensamentos. Luces na distancia movéndose acompasadas. O seu corazón empezou a latexar sen control e a súa mente non podía deixar de repetir ¡A Santa Compaña! ¡A Santa Compaña! Mentres caía fulminado ao lonxe a procesión de Semana Santa, que facía máis de vinte anos que non se celebraba, daba voltas o redor da igrexa coas velas acendidas pedíndolle o Santísimo unha vida mellor.
RELATO Nº12
MENCER, por Nipis
O mozo ollou pras estrelas, no horizonte víase o Carro posto de pé. A estrela Panadeira no monte Cara indicaba a posición do seu poboado.
Acompañado do bardo, e ca espada de bronze no seu zurrón, e as derradeiras verbas do druida na mente, botou a andar.
Lonxe quedaba súa viaxe ata a terra alén do mar. Seu corpo canso e curtido, a pel do lobo branco no hombreiro, e nos ollos unha mirada triste e leda ó mesmo tempo...
A chaira agardaba súa chegada dende sempre. A auga clara do regato marmullaba nas raíces dos salgueiros, entre as poldras.
Mentres o Freixo, cos primeiros gromos do ano, ós pés da mámoa da Pedralta, saudaba a saída do Sol.
RELATO Nº13
AUGURIOS NA NOITE, por Tristura
Era unha noite de lúa. Unha desas noites nas que o claro resplandor da lúa acompaña o silandeiro quefacer das almas solitarias. O rumor das escuras augas do porto segue o compás dun lamento que xorde no peito dun dos seus fillos.
Un home, forte cal tempestade, chora bágoas de sal. Miúdas pingas que descenden ao húmido leito no que cavilaba sepultarse xunto coa súa desesperanza. Máis as trémulas augas acougan o seu ánimo, arrolan o seu espírito atormentado e traen consigo a esperanza.
A noite, sen embargo, ten outros plans para el. Dous lóstregos de metal irrompen na escuridade. Un deles vén prendido da man dun embozado que nada ten que perder. O outro encabeza a fúnebre marcha dunha comitiva que pasa co seu monótono murmurio, deixando tras de si o lene cheiro das candeas acendidas.
RELATO Nº14
A MOURA DO PICO SACRO, por Artekille
Din que as covas do Pico Sacro van dar máis aló do Gundián, por debaixo do río Ulla; non sei se será certo, pero vouvos contar o que lle aconteceu por aló a un coñecido do meu pai.
Susiño non tiña máis de catorce anos, e como cada día levaba as vacas aos prados do Pico.
A primeira vez que viu a moura pareceulle non máis ca un veo transparente que o chamaba. Despois viuna moitas veces máis, e cada vez máis clara e máis fermosa.
Tal día decidiu seguila, e foi após ela pola cova de San Sebastián. Seguiuna pola pedra fría e escura das entrañas do monte, cun frío tal que semellaba a morte.
O corpo de Susiño atopárono no río, dous días despois, cun veo transparente anodado na gorxa, e cos ollos abertos coma se o chamaran.
RELATO Nº15
O TRASNO DO DESERTO, por O Ferreiro
O TRASNO DO DESERTO, por O Ferreiro
Dende que meu avó falou comigo, teño medo. Moito medo.
Existe, segundo o meu avó, un trasno que ten os ollos da cor do trigo e a pel seca do deserto. Longas cellas e uns brazos que se perden no firmamento.
Fala nunha lingua sen música que agroma dos seus feiticeiros beizos, e di el que aquel que a escoita perde o latexo do mar, dos montes e do ceo.
Di que polas noites murmúralle aos pais cousas estrañas, tamén a algúns nenos. E é por isto que na nosa terra o galego está desaparecendo.
O meu avó dime isto e faino moi serio. Mais os meus pais din que son “tonterías, fruto de la mente de un viejo”.
Meu avó olla para eles en silencio.
E dende aquela cústame durmir, e teño medo, moito medo.
RELATO Nº16
CAMBIO DE ROL, por A malfadada fada
CAMBIO DE ROL, por A malfadada fada
Ía frío. Enroscou a bufanda no pescozo e saíu, como todas as noites. Mais esa noite non sería igual. Non podía seguir así. A súa conciencia non aturaba xa tanto peso. O seu soñar enchíase de pesadelos, como se un tardo verde e peludo o estivese a visitar mentres durmía.
Pensou nos demais. No seu mundiño o rol de cadaquén estaba ben definido desde había moito tempo, e non ían entender tan doadamente un cambio como este. Peor para eles.
Achegouse á casa de Mariña. Ela sería a primeira, porque alí a súa lingua nunca topara sal, senón marmelada. Entrou no cuarto da nena, inclinou un chisco a testa e o seu corno mouro, virado en cornucopia infantil, comezou a deitar non auga, senón caramelos, regalicias e lambonadas varias.
Dende entón todos os nenos arelan a visita do Gatipedro.
RELATO Nº17
NA FRAGA ENMEIGADA, por Toma Figa!
Arfando, sen folgos, mais tiña que continuar. Deterse era a morte segura, ou algo peor. A única posibilidade era atopar o esconxuro para desfacer o feitizo. Mais para iso antes tiña que dar saído desa maldita fraga. Correr e correr sen mirar atrás. Mil ollos axexando entre as negras sombras.
Seguir, xa faltaba pouco. Desfixérase dos trasnos lanzándolles lentellas (aínda debían andar a contar nelas), dunha moura facéndolle a figa e da Santa Compaña trazando o risco de Salomón. Polo corno da vacaloura, non desfalecer agora!
O ataque do lobishome pillouno por sorpresa, mais cunha manobra digna do mesmísimo Sandokan conseguiu facerlle sangue e quitarlle a fada. E entón, cando xa se cría a salvo, cando xa vía a luz ao final da fraga, veu o Papón e papouno.
Merda, na puta vida daría pasado ese nivel!
RELATO Nº18
NON ME ESCOITAS; NON ME VES, por Xoel-Xián Boeiros
NON ME ESCOITAS; NON ME VES, por Xoel-Xián Boeiros
Nin se che ocorra atender outra vez ao wassap. Deixa que o móbil asubíe o que queira. Que nin mires para a pantalla che digo. Dáme igual que ese chifre che indique que alguén che mandou unha mensaxe ao facebook ou que houbo quen tivo o pouco gusto de rechouchiar algunha parvada que escribiches no twitter. Agora estás diante miña e quero que me atendas. Acaso non tes dó de min? Antes de que chegasen os mancontros intelixentes sentía como me mirabas, como nin pestanexabas durante horas na miña compañía. E agora que, todo acabou? Non dás sentado a tres metros de min sen ter o teléfono na man. Síntome vella e obsoleta. Prendida só para facer barullo. E non é xusto. Eu vallo moito! Teño pantalla plana, ambilight, dolby surround, entrada de usb e tdt integrada.
RELATO Nº19
TERRA MEIGA, por Fuser
Tremía co medo, caira a noite camiño da casa. No seguinte paso, ¡zaas! ¿onde pisei? ¡un tardo! Noxento, cos dentes aínda máis longos cás barbas. Patalexando co pánico por ceibarme del, de súpeto, antre o corpo da lúa, víase vir un nubeiro, enfurruñado. Sen quér, non sei se pola estela ou polos raios, zafoume del. ¡agora ou nunca! E coa perna ferida botei a correr, ata que a rolos, remato nun río, tinguíndoo de vermello na pelexa por saír del. Loitando con dous xancios na beira que non me deixan erguer, afundíndome con eles. Ao lonxe unha luz... eeehh, envolta en ducias de avelaiñas... ¡non! ¡a santa compaña! ¡noooon!
Hoxe aínda mexo coa risa dende a miña xanela, ollando o monte, onde nin trasnos nin demos nin nada. Só unha terra meiga na que vivo, de meigas ateigada.
RELATO Nº20
SEREAS DE VERÁN, por Paporrubio
Nunca crin nas lendas. Na miña terra sempre se dixo que unha serea loura aparecía cada ano agochada nunha cova na noite de San Xoán. Comezaba o verán. Os que ían na súa busca perdían a noción do tempo ante tal fermosura e a marea afogaba o seu abraio.
Un ano coñecín unha moza. Era morena e os seus ollos sempre rían. O sol foi esvaecendo a praia e as festas, que marcharon para sempre canda ela. Dende aquela eu tamén afoguei máis dunha vez nas mareas etílicas da memoria. Rematara o verán.
Agora sei que as lendas existen. Existen e deixan pegada, por iso nunca morren.
RELATO Nº21
O BANDULLO DA LÚA, Por Selene
Unha lúa cun bandullo enorme refulxía no medio do ceo nunha escura noite de verán. O zampón saíu morto de fame a buscar nenos para encher a súa baleira tripa. A boca facíaselle auga so de pensar nos tenros pícaros, de xugosas bochechas… Menuda fame que tiña, devecía por comer un ou dous. Mirou ao ceo e viuna, tan bonita, tan chea, tan satisfeita.
-Oes, lúa fermosa, vese que hoxe comiches ben. Onde enchiches esa fermosa barriga túa? Anda dimo, que comiches?
A lúa nin o miraba, non quería falar con ese horríbel ser. Deulle as costas e púxose a vixiar a outras criaturas nocturnas.
-Lúa! -berroulle o zampón. Anda dime que saborosa comida papaches.
A lúa cansada do insistente zampón mirouno con desprezo.
-Comín pailarocos coma ti!
E abrindo unha gran boca zampouno dun bocado.
RELATO Nº22
A MOURA DA ROCHA, por Perrechiña
O vento bruou con forza de súpeto. A pedra grande fendeuse en dous e dela saíu unha moza cun cabelo longuísimo da cor da noite. Unha fermosura. Xan non podía crer o estaba vendo. A súa figura bailaba ao son dunha voz tan doce que o deixara inmóbil, namorado.
-Papas de pirixel comerás, tres voltas á pedra darás e a min me desencantarás…- repetía cantando.
Absorto nesas verbas deu conta do feitizo e das pistas que encerraba. O zoar do vento fíxoo acordar nun forte e rápido suspiro. A moza xa non estaba. Xan marchou disposto a liberala do encantamento. Comeu as papas, deu as tres voltas arredor e a pedra abriuse diante dos seus ollos. Nin rastro da moza pero si dun tesouro inmenso que brillaba no interior.
Conta a lenda que un home misterioso cantaba enriba dunha rocha.
RELATO Nº23
A FORZA DAS CEIBES, por Calqueira
María inclinou a pota para servi-lo caldo cando todo tremeu. Tareixa arroupaba ao pequeno cando a luz marchou. Incluso a Xonxa, a máis vella da aldea, notou revolver a terra mentres durmía á neta. Homes e mulleres apuraron a subir o volume do televisor, a falar sen reparar nas palabras, a meterse nas camas para durmir e non ver. Mais sempre había algunhas que ficaban acurrunchadiñas baixo as fiestras, albiscando.
O neno da Tareixa preguntou que acontecía mais ela mandouno para o cuarto coa curiosidade infinita esnaquizada. A neta da Xonxa espertou , “avoa, que pasa?”. E cun sorriso a boca da Xonxa pronunciou firme: “Xa baixan”.
Algunhas crianzas e mulleres víronas polo monte correr. Non son contos. Nin lendas. Son elas, as lobismuller. Disque un neno contou na escola que unha até levaba en alto unha culler do caldo.
RELATO Nº24
LOBIS vs HOME, Por Lughnático
Ollaba para a lúa cunha mestura de odio e devoción. Gozaba coa pureza do vento mentres contemplaba a danza das nubes e, sen querelo, rebordaba de felicidade. O intenso vínculo coa natureza non era novo, mais agora non lograba dominalo. Os sentimentos provocaban nel un conflito constante, xa que o recordo da casa familiar reprimía as ansias de liberdade.
Non recoñecía a imaxe que agora proxectaba, nin moitos dos seus recentes comportamentos. Coidaba que o maior cambio padecido era a privación da razón cando o ditoso astro acadaba a máis álxida figura. Caía presa do éxtase máis enfermizo.
Con todo, xamais sentira mellor sensación. Nunca pretendera a situación na que se atopaba, pero tampouco a consideraba como unha maldición. O mundo do que proviña, máis alleo ca ningún outro para el, non era mellor ca vivir coma un lobo.
RELATO Nº25
O TRASNO E A SOMBRA, por: alhambradomaroto
Sentíase treboada cando comezou a terra a tremer. Fuchestí mirou a súa man esquerda e viu coma os grans de granito coábanse a esgalla polo seu furado. De súpeto, os seus grandes ollos achináronse pola luz que nun “xa-foi” asolagou a cova. Por sorte, aquela non era solar, pois faría que se esborrallara coma minchiñas de caramecha se tan só un dos seus raios o tocasen. Por un instante lembrouse de cando a terra medrara e os encadeara ás tebras e aos soños. Quizais volvera esta vez coma un espertar aos vellos tempos de andar a fedellar polos faiados ou de falar con encantos. Deuse a volta contra a luz e veu a súa sombra debuxada na laxe e preto dela, outra cada vez máis e máis grande. Aquela sombra bocexou e os seus dentes de ferro desfixeron o resto.
RELATO Nº26
NA PROCURA DE CULPABLE, por: Mona Lisa 2.0
Naquela noite meiga a Santa Compaña arrastraba o seu preguizoso andar polas cinzas das Fragas do Eume. Dende aquel fatídico trinta e un de marzo andaba errante na procura de culpable. Oíron rumores dun grande pazo en Santiago onde podería estar unha alma tan ruín. Dicían as malas linguas que aquel ser non se alimentaba nada máis que de cousas alleas, devoraba bosques enteiros, mesmo fogares alleos ou ate ilusións por vivir. Atravesaron montes, rueiros e, como non, cruceiros nos que se sumaron outras almas descarreiradas, ate que por fin… chegaron a tan impoñente edificio. E alí atopárona, levaba durmindo dende había xa tantos anos que nin ela mesma era quen de lembrarse, chamábana por aquel entón Conciencia. Decidiron obrigala a vagar na súa compaña e provocar o seu espertar.
RELATO Nº27
AS ORIXES, por: Caxoi
Morgana, agochando os seus poderes para non arder nas moitas fogueiras que a historia prendeu para queimar meigas, era perseguida por un cabaleiro cornudo que descubrira o virgo cosido dunha nobre doncela. Cruzando a Fraga das Curuxas, dirixíase ao Castro de Toldaos. Leva na man a pata de coello que abrirá a “Gran Trapa” cando o primeiro raio do sol reflicta no orballo da maña que cobre a entrada ao pasadizo segredo.
Desde a caracocha do carballo das curuxas vixiou o amencer e atrapou a maxia do primeiro raio na pata, facendo que as entrañas da terra se abriran e permitiran a entrada ao pasadizo que a levarían sen perigos ao mesmo porto de Brigantia. Alí atoparía o gran libro celta das orixes que, segundo chegara ao finísimo oído de Morgana, xacía na gran biblioteca da Torre de Breogán.
RELATO Nº28
A LAVANDEIRA, por: Mosqueteira
Quixen eu ver a túa cariña meu neno… Quixen agarimar as túas meixelas doces e enchelas de bicos antes de marchar.
Eu nacín lavandeira e lavandeira morrín. Non podo quitar estas manchas, non, hei remollalas coa auga salgada que cae dos meus ollos, hei empapalas, mais preciso dunha axuda para escorrer esta saba que é a miña cruz eterna, o recordo do día que naciches e eu tiven que marchar…
E parece que por aí vén un home… distingo a súa figura baixo esta lúa chea… Este home pode axudarme, pedireille que retorza comigo esta saba mortal, pedireillo por caridade…
Quixera eu collerte no colo aquel día meu fillo, quixera terte collido cos meus brazos e que as miñas ásperas mans de lavandeira tornáranse suaves e delicadas como as das altas señoras ao tacto coa túa marabillosa cariña de anxo…
RELATO Nº29
BRUXA, por Gegun
O poder da adiviñación era o legado dos seus antergos. A sabedoría herdada.
Vivía na casa familiar rodeada por libros de feitizos e meigallos. Nun recuncho, a vella vasoira. O negocio non funcionaba. Unha meiga ten que actualizarse. Adaptarse aos novos tempos.
Viu a luz unha mañá ollando nas páxinas de economía do xornal. Estudo de mercado. Pequeno investimento. Novas tecnoloxías.
Un portal na rede.
En menos dun ano deixou a vella vivenda no medio da fraga e mudouse a un elegante pazo. Mercou unha vasoira nova que só usaba cando ía á cidade para evitar atascos. O mal de ollo chegaba antes por email.
Converteuse na bruxa máis temida da internet.
RELATO Nº30
A PEDRA DE AUGA, por: SUP
Cada vez que soñaba con aquela pedra sempre chea de auga subía ao Outeiro do Cruceiro no monte de Moaña onde unha vez a descubrira. Buscar un recuncho de soidade onde recolocar pensamentos foi o detonante da súa primeira visita a aquel remanso de paz. Esa cunca de pedra sempre chea de auga, chovese ou fixese sol, lonxe de desconcertala tiña o efecto contrario, tiña o poder curativo que non atopaba na lóxica. Aquela pedra cun oco sempre cheo de auga era máxica, posuidora dese prodixio que só unha mirada amiga ten. Aquela pedra era unha metáfora curativa que lle axudaba a lembrar o que ás veces olvidaba: non só ela tiña preguntas sen resposta, caricias sen pel na que repousar, ou mensaxes sen corazóns aos que chegar, porque en toda felicidade sempre hai un oco con auga.
RELATO Nº31
MICAELA E A CELA, por: Van File Fusca.
Micaela relatou:
O pobo estaba durmido, chegara e confundíase entre as sombras dos carballos.
Corrín redobrando a velocidade, facéndome máis débil na distancia, vin os muros de formigón , os berros da miña xente, unha bóveda negra e eses sons de ultratumba. Sería A Santa Compaña? Pero non eran só lendas?
Os bufos viraron como os brazos do averno, caín é o último que lembro!
Non coñezo a tranquilidade desde entón. Rouboume a alma. Infrinxo penitencias que non alivian a dor, non me vexo no espello nin o látego fai florecer o sangue vermello descolorida, pálida, eternamente entumecida. Quen me salva?
Contan os loqueiros , que inexplicablemente aos dous días, en resposta ao seu conxuro, escoitáronse recios golpes na porta da súa cela. Só ficou sobre o seu leito, un anel prateado na almofada incrustrado cunha inscripción “ GZP”
RELATO Nº32
XAN, por: Marica de Gondelle.
Xan de cativo gustaba de verse no espello, o seu corpo non era máis cunha sombra que apenas intuía entre os fulgores da súa ánima.
Unha noite saíu a buscar auga e o forte vento deixoulle atrás o seu espírito. Mirouse no espello do pozo que a lúa iluminaba e viuse espido do halo que sempre o envolvía. Ollou para o seu corpo cos brazos longos e as pernas curtas, non recoñeceu nin sequera a faciana, onde sobresaían as orellas e o nariz, a boca e os ollos apenas se perfilaban. Pensou que aquela figura representaba a alguén que o acompañaba. No borde do pozo non había ninguén.
Fuxiu espavorecido, na carreira recuperou o seu ser que o vento lle devolveu. Cando chegou a casa, sen alento, o primeiro que fixo foi coller o espello, tiña a ánima do revés.
RELATO Nº33
CEA PARA A LOBA, por: Pif.
Eles eran os mais bravos da vila. Celso e Xan agardaban co tributo mentres os demais marcharan a se agochar. Soamente tiñan que ofrecerllo coma agasallo aos enviados pola Loba e saír correndo coma se os levase o demo. Sentiron ruxir un corno ao lonxe e comezaron a tremer. Chegara o momento. ¿Serían capaces de enganar a aqueles salvaxes?. Se o conseguían serían heroes, se non, estaban mortos. O segredo que gardaba aquel presente remataría coa maldición do seu pobo. Pero cando quixeron darse de conta, unha morea de salvaxes asaltounos. Cando Xan espertou o arrastraban amarrado as costas dun dos malfeitores e, o votar a vista cara atrás, viu que o tributo quedara onde o deixaran. O dos alimentos era tan so un conto pois o que levaban para enche-lo bandullo non era o tributo, era a eles.
BRUXA, por Gegun
O poder da adiviñación era o legado dos seus antergos. A sabedoría herdada.
Vivía na casa familiar rodeada por libros de feitizos e meigallos. Nun recuncho, a vella vasoira. O negocio non funcionaba. Unha meiga ten que actualizarse. Adaptarse aos novos tempos.
Viu a luz unha mañá ollando nas páxinas de economía do xornal. Estudo de mercado. Pequeno investimento. Novas tecnoloxías.
Un portal na rede.
En menos dun ano deixou a vella vivenda no medio da fraga e mudouse a un elegante pazo. Mercou unha vasoira nova que só usaba cando ía á cidade para evitar atascos. O mal de ollo chegaba antes por email.
Converteuse na bruxa máis temida da internet.
RELATO Nº30
A PEDRA DE AUGA, por: SUP
Cada vez que soñaba con aquela pedra sempre chea de auga subía ao Outeiro do Cruceiro no monte de Moaña onde unha vez a descubrira. Buscar un recuncho de soidade onde recolocar pensamentos foi o detonante da súa primeira visita a aquel remanso de paz. Esa cunca de pedra sempre chea de auga, chovese ou fixese sol, lonxe de desconcertala tiña o efecto contrario, tiña o poder curativo que non atopaba na lóxica. Aquela pedra cun oco sempre cheo de auga era máxica, posuidora dese prodixio que só unha mirada amiga ten. Aquela pedra era unha metáfora curativa que lle axudaba a lembrar o que ás veces olvidaba: non só ela tiña preguntas sen resposta, caricias sen pel na que repousar, ou mensaxes sen corazóns aos que chegar, porque en toda felicidade sempre hai un oco con auga.
RELATO Nº31
MICAELA E A CELA, por: Van File Fusca.
Micaela relatou:
O pobo estaba durmido, chegara e confundíase entre as sombras dos carballos.
Corrín redobrando a velocidade, facéndome máis débil na distancia, vin os muros de formigón , os berros da miña xente, unha bóveda negra e eses sons de ultratumba. Sería A Santa Compaña? Pero non eran só lendas?
Os bufos viraron como os brazos do averno, caín é o último que lembro!
Non coñezo a tranquilidade desde entón. Rouboume a alma. Infrinxo penitencias que non alivian a dor, non me vexo no espello nin o látego fai florecer o sangue vermello descolorida, pálida, eternamente entumecida. Quen me salva?
Contan os loqueiros , que inexplicablemente aos dous días, en resposta ao seu conxuro, escoitáronse recios golpes na porta da súa cela. Só ficou sobre o seu leito, un anel prateado na almofada incrustrado cunha inscripción “ GZP”
RELATO Nº32
XAN, por: Marica de Gondelle.
Xan de cativo gustaba de verse no espello, o seu corpo non era máis cunha sombra que apenas intuía entre os fulgores da súa ánima.
Unha noite saíu a buscar auga e o forte vento deixoulle atrás o seu espírito. Mirouse no espello do pozo que a lúa iluminaba e viuse espido do halo que sempre o envolvía. Ollou para o seu corpo cos brazos longos e as pernas curtas, non recoñeceu nin sequera a faciana, onde sobresaían as orellas e o nariz, a boca e os ollos apenas se perfilaban. Pensou que aquela figura representaba a alguén que o acompañaba. No borde do pozo non había ninguén.
Fuxiu espavorecido, na carreira recuperou o seu ser que o vento lle devolveu. Cando chegou a casa, sen alento, o primeiro que fixo foi coller o espello, tiña a ánima do revés.
RELATO Nº33
CEA PARA A LOBA, por: Pif.
Eles eran os mais bravos da vila. Celso e Xan agardaban co tributo mentres os demais marcharan a se agochar. Soamente tiñan que ofrecerllo coma agasallo aos enviados pola Loba e saír correndo coma se os levase o demo. Sentiron ruxir un corno ao lonxe e comezaron a tremer. Chegara o momento. ¿Serían capaces de enganar a aqueles salvaxes?. Se o conseguían serían heroes, se non, estaban mortos. O segredo que gardaba aquel presente remataría coa maldición do seu pobo. Pero cando quixeron darse de conta, unha morea de salvaxes asaltounos. Cando Xan espertou o arrastraban amarrado as costas dun dos malfeitores e, o votar a vista cara atrás, viu que o tributo quedara onde o deixaran. O dos alimentos era tan so un conto pois o que levaban para enche-lo bandullo non era o tributo, era a eles.
